Wat is eigenlijk de beweging die je maakt als je naar een coach gaat. Meestal is er een onbehagen, een kriebelende vraag tot het punt: nu ga ik het onderzoeken bij mijzelf. Dit proces ken ik zelf natuurlijk ook. Door ondersteuning te vragen kom je als mens steeds wijzer en authentieker in het leven te staan. Langs je hele leven gemeten zijn de contacten met coaches en therapeuten maar korte stukjes. Toch ervaar ik het zelf als een hele belangrijke line-up van waardevolle gidsen. Bij wie ik oprechte aandacht en committent heb gevoeld, en gesterkt verder kon. Soms verder vanuit een dal, soms beter voorbereid op de top, soms beter wetend welke kant op bij een splitsing.
Nu zocht ik een beeld voor dit werk, immers, zelf ben ik biografisch coach. En daar kwam de haven in mijn gedachten. Niet zomaar natuurlijk want mijn zoon heeft een Open Shipyard, een dock. Dat is een plek waar een schip kan binnenvaren, het water wordt weg gepompt, en in alle rust herstelwerkzaamheden worden gedaan. Daarna kan het schip er weer tegen en terug de rivier op.
Ja een haven, dat is een passend beeld, een Luister Haven. Alle rust om gehoord te worden, om eens stil te staan bij wat er woelt en om diepere aandacht vraagt. En dan weer verder op je eigen levensweg.
Op Therapeuticum Aquamarijn waar ik aan verbonden ben, is altijd een expositie. Dit keer werden er mooie schilderijen opgehangen van Minet Westerveld en eentje trok meteen mijn aandacht. Ik laat het aan de lezer over om er een eigen betekenis aan te geven.
